Coś o moich zaburzeniach

Marznę, marznę, marznę. 

Aktualnie leżę w łóżku, zgadnijcie, co mam na sobie... stary płaszczyk jesienny. 

Jeszcze niedawno mogłam powiedzieć, że jest mi strasznie gorąco, kiedy to temperatura w cieniu sięgała prawie 40 stopni. 

Rozmawiałam dzisiaj z mamą, powiedziałam jej, że jest mi ciężko, ona sama to widzi codziennie. Powiedziała, że prawdopodobnie w piątek jedziemy do szpitala na pediatrię (na której się znajdę drugi raz w tym roku, czwarty w ciągu ostatnich dwóch lat), a następnie czeka mnie szpital psychiatryczny (drugi raz w tym roku, trzeci w ciągu dwóch lat). Powiem szczerze, że przed szpitalem psychiatrycznym bronię się rękami i nogami, nie wytrzymuję tego zamknięcia. 

Pierwszy raz trafiłam tam w lutym 2014, diagnoza - anoreksja. Najpierw trafiłam na pediatrię, już w pierwszym dniu zaczęłam się objadać. Miałam kompulsy, nie wymiotowałam, nie brałam środków przeczyszczających. Jadłam strasznie dużo, codziennie miliony słodyczy, do tego słone przekąski, fast foody + całe posiłki szpitalne. Nie chcę pisać ile ważyłam trafiając na oddział. 

Cierpiałam, płakałam całymi dniami, nie mogłam nic robić, chciałam się zabić, a jednocześnie powoli godziłam się z tym, że przytyję, będę otyła. Po dwóch tygodniach zwolniło się miejsce na psychiatrii. Nie chcę pisać jak przeżyłam pobyt, w każdym razie było okropnie. Codzienny płacz, oczywiście na każdym spacerze się objadałam. Najgorsze były dwie przepustki, nie cieszyłam się z tego, że jestem z rodziną, dla mnie liczyło się tylko jedzenie. Jeden dzień spędziłam w galerii handlowej siedząc w KFC. 

Walczyłam w głowie sama ze sobą, nie umiałam się opanować. 

Po wyjściu ze szpitala było jeszcze gorzej, przytyłam bardzo dużo. 

Schudłam na początku tego roku. 

W kwietniu ponownie trafiłam do psychiatryka, jednak innego, było tam lepiej. Spędziłam tam tylko miesiąc. Nic szczególnego nie wyniosłam z tego pobytu, natomiast w głębi czuję, że jakoś mi pomógł. 

Z pierwszego szpitala wyszłam z diagnozą - zaburzenia depresyjno-lękowe, bulimia. Drugi szpital dał mi taką - inne zaburzenia jedzenia, nerwica natręctw. 

Odmówiłam leczenia farmakologicznego. Dlaczego? Powiem szczerze, boję się brać leków psychotropowych. Boję się brać czegokolwiek, co miałoby wpływ na mojego zachowanie i psychikę. Wiem, że leki pomagają, jednak nie wiem czy się do nich przekonam, nie wiem. 

Chciałabym jeszcze wspomnieć, że poznałam wiele ciekawych ludzi w szpitalach. Dziewczyny (szczególnie z zaburzeniami odżywiania) są mega dojrzałe jak na swój wiek. Co do terapii nie jestem szczególnie zachwycona, ale w jakiś sposób również mi pomogła. 

Nie wiem czy chcę tam wracać... 

***

Dzisiaj kupiłam sobie nową herbatę - lipton tropical fruit. Jest przepyszna, ogólnie wszystkie herbaty lipton są pyszne. 

Idę oglądać nowy odcinek pierwszej miłości, a potem czas na na dobre i na złe. 

Bilans: 

Activia pełne ziarno, malina jagoda

Ciemna bułka z dżemem nisko słodzonym 

5 ogórków kiszonych 

Herbata